İç Sesim Geliyor

Susabilene aşk olsun Yazdan kalma gözyaşlarımda Su,sayabilen taş olsun. İki arada bir bedendeyim Susayan dil benden değil. Suysa gözyaşım birden değil. Sor,baharlar nasıl oralarda Burada yaşanıyor son baharım Hicran mevsimlerinde, miladı oluyorum sonbaharın. Benimle zikre düşüyor göz yapraklarım. Bu akşam gelmiyor içesim kalp damarlarımın kuruyor boğazları Döküldükçe hissizleşen dallarım Ve canlanıyor,ölümün Bir varsın hep yoksun Rızkıma düşen varlığının Son raddesinde seninleyim Varlığına kavuştum senden hep yoksun Var olduğun yerde yaşıyorum şimdi yokluğunu Sadece duyuyorum Sessizlik derinliğinde kendimi Sensiz erindiğimde bendimi Süpürdüklerimden göremiyorum Kararıyor geceler Ah işte böyle akşamlarda insanın iç sesi geliyor. 'Yokluğunu kazanıp varlığını kaybeden Yokluğuna küfredip varlığından kaybeden'..